واکنش زبان آموزان ایرانی به دریافت دو نوع بازخورد مکتوب معلم و هم آموز در کلاسهای انشا نویسی

در سالهای اخیر، آموزش مهارت نوشتاری از توجه صرف بر نتیجه امر بیشتر بر روند نوشتار تاکید دارد. در این رویکرد ، بازخورد که عبارت است از فراهم آوردن مجموعه ای از اطلاعات از سوی خواننده به نویسنده متن از نقش بسیار مهمی برخوردار است. تحقیق حاضر، به تاثیر دو نوع بازخورد مکتوب معلم وهم آموز بر کیفیت کلی مهارت نوشتاری زبان­آموزان می پردازد. بدین منظور، از میان 98 زبان­آموز ایرانی که متوسط سنی آنها بین 22 تا 25 سال بود و همگی در رشته کارشناسی مترجمی زبان انگلیسی تحصیل می­کردند ، 60 نفر آنها بر اساس نمره آزمون استاندارد زبان (opt) و یک نمونه پاراگراف توضیحی با تاکید بر ذکر دلایل انتخاب و به سه گروه متجانس 20 نفری تقسیم شدند. کلیه شرکت کنندگان ملزم به نوشتن پیرامون پنج موضوع در طول یک ترم تحصیلی ( 15 هفته ) بودند. نوشتن در مورد هر موضوع به طور کامل سه هفته به طول انجامید . هفته اول: نوشتن موضوع با نظارت معلم و در محیط کلاس درس ، هفته دوم ، ارائه بازخورد از سوی معلم یا هم آموز و هفته سوم، بازنویسی متن اولیه بر اساس بازخورد دریافتی. سپس کلیه دست نوشته ها، قبل و بعد از دریافت بازخورد، به شیوه جزئی نگر نمره گذاری شدند. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که اولاً : دریافت بازخورد مکتوب تاثیر به سزایی بر کیفیت نوشتار زبان­آموزان داشته است و دوما: از میان دو منبع فراهم کننده بازخورد – معلم و هم آموز – زبان­آموزان از بازخوردهای معلم خود بیشتر بهره برده اند. از دیگر نتایج این مطالعه می توان به نقش متفاوت زبان­آموزان در شیوه ارتباطی آموزش زبان دوم اشاره داشت که طی آن به عنوان افراد مستقل به ایفای نقش پرداخته و به نوشته های سایر هم کلاسی های خود واکنش نشان داده و سعی در فراهم نمودن پاسخی مناسب می نمایند و به این ترتیب بر میزان و ساختار معلومات زبان دوم خود می افزایند.